Stosowany powszechnie termin niewydolność żylna miednicy  jest pewnego rodzaju uproszczeniem językowym. Trzeba pamiętać, że nieprawidłowości odpływu krwi żylnej bardzo często mają swój początek w nadbrzuszu, bądź śródbrzuszu. Typowe dla niewydolności żylnej objawy (takie jak żylaki) widoczne są w tym przypadku najczęściej wokół narządów miednicy małej. Wykonując badanie ultrasonograficzne znajdowane są one w okolicy jajników, jajowodów, macicy czy w bezpośredniej bliskości pęcherza moczowego.

Przez analogię do przewlekłej choroby żylnej (ang. chronic venous disorder, CVD), czyli objawowej postaci niewydolności żylnej nóg, wprowadzono niedawno termin choroby żylnej miednicy (ang. pelvic venous disorder, PeVD). Spowodowało to jednak jeszcze większe zamieszanie nomenklaturowe, gdyż sugeruje, że te dwie przypadłości to odmienne jednostki chorobowe.

Tak oczywiście nie jest. Jest wręcz przeciwnie. Z badań lekarzy Kliniki Flebologii wynika, iż niewydolność żylna miednicy poprzedza najczęściej niewydolność żylną kończyn dolnych. Problem w tym, iż objawy niewydolności żylnej miednicy nie ograniczają się jedynie do samej miednicy i trudno tak naprawdę wrzucić je do jednego worka. U części pacjentek dominuje postać “miedniczna”, u niektórych „kręgosłupowa”, „jelitowa” (brzuszna), a u jeszcze innych, jedynym objawem jest ciężkość nóg w czasie miesiączki.

Z prac zespołu Kliniki Flebologii wynika, iż choroba żylna, to tak naprawdę jedna jednostka chorobowa. Nasza codzienna praktyka kliniczna pokazuje, iż nie da się rozdzielić niewydolności żylnej miednicy od niewydolności żylnej kończyn dolnych. Typowo definiowana niewydolność żylna miednicy spowodowana jest zaburzeniami przepływu krwi w naczyniach żylnych jamy brzusznej i miednicy małej oraz skutków, jakie z tych zaburzeń wynikają.

Zaburzenia te mogą wynikać z nadmiernego poszerzenia żył w miednicy lub, rzadziej, wrodzonych nieprawidłowości anatomicznych, powodujących utrudniony odpływ krwi żylnej z miednicy małej i/lub jamy brzusznej. Refluks, czyli odwrócony kierunek przepływu krwi żylnej (odsercowy) i wtórny do niego zastój krwi żylnej, powodują poszerzenie łożyska żylnego w różnych częściach ciała. Najpierw w miednicy małej wokół jej narządów (np. żylaki przymacicz wokół macicy), później w ścianie pochwy, pęcherza moczowego, w dnie miednicy, a następnie w kroczu lub sromie. W czasie rozwoju PVI, bądź przy zaostrzaniu się niewydolności żylnej miednicy (najczęściej w ciąży!) dochodzi do powstawania tzw. „przecieków żylnych”, schodzących do kończyn dolnych.

Poza ciążami (w szczególności tymi donoszonymi) najistotniejszym czynnikiem wczesnym, wpływającym na występowanie niewydolności żylnej miednicy, a następnie niewydolność żylnej kończyn dolnych, są różnego rodzaju zmienności anatomiczne w budowie układu żył miednicy i jamy brzusznej.

Duże badanie przeprowadzone przez Zespół Kliniki Flebologii na grupie kilkuset pacjentek w niewydolnością żylną, dowiodło, iż tego typu istotne zmienności w budowie układu żylnego jamy brzusznej i miednicy małej, występują aż u co trzeciego pacjenta. Wrodzone zwężenie żyły nerkowej lewej, ucisk lewej żyły nerkowej przez tętnicę krezkową górną, czy wąska anatomicznie lewa żyła biodrowa wspólna lewa, to tylko część możliwych patologii wpływających na krążenie krwi żylnej w nogach czy miednicy małej.