Jak leczyć Niewydolność Żylną Miednicy?

W przypadku niewydolności żylnej miednicy trudno mówić o postępowaniu profilaktycznym. Trudno tej przypadłości uniknąć, gdy u danej pacjentki występuje niekorzystny układ anatomiczny spływu żylnego i przy tejże konfiguracji urodziła trójkę dzieci. Te dwa czynniki są w pełni wystarczające, by wystąpiła pełnoobjawowa niewydolność żylna miednicy.

Metody leczenia

Jak skutecznie leczyć Niewydolność Żylną Miednicy?

Żylaki przymacicza lewego w badaniu USG Doppler (30. tydzień drugiej ciąży)

Unikanie ciężkich (głównie siłowych) ćwiczeń fizycznych, stosowanie odpowiednio dobranych pończoch uciskowych czy odpowiednie układanie się w czasie ciąży, mogą istotnie spowolnić wystąpienie objawów niewydolności żylnej miednicy, bądź zmniejszyć jej skutki, to jednak nigdy nie są w stanie jej w pełni zapobiec.

Nie istnieją niestety leki, które skutecznie i trwale niwelują objawy niewydolności żylnej miednicy.

Wynika to z istoty przeciążeniowej zjawiska i niemożności farmakologicznego obkurczenia nadmiernie poszerzonych i niewydolnych żył.

W warunkach ekstremalnych niewydolne pnie naczyniowe w miednicy małej i jamie brzusznej mogą mieć średnicę dochodzącą do 12-20 mm.

W przypadku zaawansowanych postaci niewydolności objętość krwi nadmiarowo zalegającej i krążącej w żyłach miednicy małej u kobiety potrafi wynosić nawet kilkaset mililitrów na minutę!

W Klinice Flebologii w przypadku typowych postaci niewydolności żylnej miednicy stosowane jest leczenie głównie małoinwazyjne, polegające na przezskórnym dostępie do naczyń i korygowaniu „hydrauliki” żył tak, by przypominała ona maksymalnie fizjologiczny stan.

Leczenie chirurgiczne, polegające na usuwaniu macicy, jajników oraz podwiązywaniu naczyń żylnych stosowane są obecnie bardzo rzadko z uwagi na znikome efekty takiego leczenia.

Rozwiązania stricte chirurgiczne stosuje się jedynie w przypadku pacjentek z dużymi mięśniakami czy u pań, u których współistnieje endometrioza głęboko naciekająca.

Tego typu sytuacje zawsze konsultowane są z doświadczonymi ginekologami, zajmującymi się na leczeniem endometriozy na co dzień.

Cel

Małoinwazyjne leczenie wewnątrzżylne

Pierwsze wzmianki dotyczące małoinwazyjnego leczenia niewydolności żylnej miednicy pochodzą z lat 90-tych, kiedy to w miejsce dotychczas stosowanych, mało skutecznych metod farmakologicznych oraz chirurgicznych, zaczęto wprowadzać coraz doskonalsze naczyniowe techniki wewnątrzżylne, wykorzystywane w latach wcześniejszych przez radiologów interwencyjnych.

W leczeniu niewydolności żylnej miednicy stosowane są różne techniki poszerzania naczyń (w przypadku ich zwężenia) lub zamykania (w przypadku ich nadmiernego, często żylakowatego poszerzenia).

Celem małoinwazyjnego leczenia niewydolności żylnej miednicy jest przekierowanie krwi żylnej na właściwe tory. Stosowane leczenie ma doprowadzić do wyeliminowania niewydolnych naczyń żylnych (w tym celu wykorzystuje się zabieg embolizacji), jednocześnie odciążając nadmiernie poszerzone pojemnościowe naczynia żylne miednicy.

Dzięki poprawie odpływu krwi żylnej przy zastosowaniu samej wenoplastyki lub wenoplastyki żylnej ze stentowaniem, zmniejszeniu ulega patologiczny (wstecznego) napływ  i w ten sposób doprowadza się do sytuacji, w której przeciążone przez zły odpływ żyły (na przykład biodrowe wewnętrzne) ulegają normalizacji.

Schemat leczenia przyczynowego choroby żylnej

Większość Pań zgłaszających się do Kliniki Flebologii z typową i istotną klinicznie niewydolnością żylną ma przeprowadzane leczenie na podstawie wcześniej wykonanej diagnostyki ultrasonograficznej i obrazowej zgodne ze schematem naprawczym „od przyczyny do skutku”.

  • przyczyna – niewydolność układu żylnego wyjściowo lokalizująca się na poziomie żył jamy brzusznej i miednicy małej;
  • skutek bezpośredni – żylaki dna miednicy, przecieki żylne z miednicy do kończyn dolnych, żylaki krocza i/lub sromu;
  • skutek niebezpośredni (pozornie odległy) – niewydolność żylna kończyn dolnych wynikająca z przeciążenia objętościowego żył miednicy, bądź zwiększonego ciśnienia w łożysku systemowym, spowodowanego zaburzeniami odpływu krwi żylnej na poziomie co najmniej jednego dużego naczynia jamy brzusznej i/lub miednicy małej.

Nierzadko po wyleczeniu niewydolności żylnej miednicy (etap 1.) i likwidacji przecieków żylnych kończynowych z miednicy i zamknięciu żylaków krocza i sromu (etap 2.), poprawa wydolności żył w obrębie kończyn bywa tak duża, że jej leczenie (etap 3.) bywa znacznie prostsze, niż można było sądzić wyjściowo.

Z tego powodu leczenie niewydolności żylnej (jeśli jest to możliwe), powinno mieć zawsze na celu wyeliminowanie przyczyny pierwotnej (lub kilku przyczyn, jeśli takowe występują).

Najtrudniejsze taktycznie leczenie dotyczy pacjentek już wcześniej poddawanych różnym terapiom. Są to bowiem często Panie, u których zarówno kolejność leczenia była nieprawidłowa, jak i sam dobór stosowanych metod.

U wiele osób poddanych kilku zabiegom niehemodynamicznym skutki niekorzystne są tak duże (najczęściej nadmierne przeciążenie żył układu głębokiego wynikające z usunięcia / zamknięcia większości pni żylnych układu powierzchownego), iż skuteczne leczenie takiego pacjenta staje się niemożliwe.

Warto więc zwrócić szczególną uwagę na osoby z typowymi objawami niewydolności żylnej miednicy, a w szczególności te, u których niewydolność żylna kończynowa pojawiła się już przed 1. ciążą oraz na te Panie, u których nawrót choroby żylnej po uprzednio wykonanym zabiegu wystąpił bardzo wcześni (zwykle do 3-6 miesięcy od niego) lub doprowadził do szybkiego pogorszenia sytuacji na drugiej kończynie dolnej.

Diagnoza i terapia

Proces diagnostyczyno-terapeutyczny

W Klinice Flebologii cały proces diagnostyczno-terapeutyczny przeprowadzany jest przez doświadczony zespół lekarsko-pielęgniarski, składający się z: radiologa, flebologa, radiologa interwencyjnego, chirurga naczyniowego, zespół anestezjologiczny i zespół pielęgniarski, specjalizujący się w opiece nad pacjentem z chorobami żył.

Zabiegi małoinwazyjne przeprowadzone w Pracowni Naczyniowej Kliniki Flebologii cechują się:

  • brakiem nacięć na skórze, tym samym brakiem szwów!
  • krótkim czasem trwania (zwykle około 30-90 minut);
  • mało dokuczliwym dla pacjenta znieczuleniem (zazwyczaj stosowane jest jedynie płytka sedacja dożylna i znieczulenie miejscowe);
  • możliwością szybkiego powrotu do codziennych aktywności życiowych (zwykle po 5-10 dniach);
  • niskim ryzykiem powikłań śród- i pozabiegowych w porównaniu do metod chirurgicznych;
  • wysoką skutecznością pozabiegową (w obserwacji 5-letniej odsetek zamkniętych naczyń żylnych po zabiegach embolizacyjnych w Klinice Flebologii przekracza 95%).

Dowiedz się więcej na temat niewydolności żylnej miednicy i na co w szczególności należy zwrócić uwagę.